Ben Sluijs Quartet

Dat ook grote namen de vernieuwing niet schuwen, bewijst saxofonist Ben Sluijs. Meer dan 8 jaar speelde met hij met één van de meest geprezen kwartetten in de Belgische jazz, maar in april 2003 vond hij de tijd rijp om het over een andere boeg te gooien. Hij vormde een nieuw kwartet met Jeroen Van Herzeele, Manolo Cabras en Marek Patrman. Dat het verduiveld goed klikt tussen de lyrische sax van Sluijs en het meer brutale spel van Van Herzeele, kan je horen op de onlangs verschenen cd True Nature.

‘Dit kwartet mikt de komende jaren op de top’
Didier Wijnants, De Morgen

Ben Sluijs: altsaxofoon
Jeroen Van Herzeele: tenorsaxofoon
Manolo Cabras: contrabas
Marek Patrman: drums

Sluijs stapelde de referenties van geloofwaardigheid snel op. Hij speelde met Philippe Catherine en Toots Thielemans, won de Antoon Van Dijck prijs in 1999 en werd genomineerd voor een Zamu Award als beste Belgische muzikant van 2003. Zijn cd Flying Circles werd opgenomen in de selectie The Finest in Belgian Jazz 2002, de 10-delige serie uitgegeven in het kader van Brugge 2002, en won in één moeite door de Choc de l’Année 2002 van het toonaangevende Franse tijdschrift Jazzman. Datzelfde jaar nam hij met Erik Vermeulen de veelgeprezen duo-cd Stones op.
Ben Sluijs wordt meermaals beschreven als één van de meest lyrische en poëtische jazzsaxofonisten in ons land. Internationaal wordt hij meer en meer opgemerkt, getuige zijn optredens in de Knitting Factory (New York), op het North Sea Jazz festival en het festival van Montreux. In april 2003 vormde hij een nieuw kwartet. Met de nieuwe bezetting, nu zonder piano, verwijdert hij zich moeiteloos van de comfortabele mainstream jazz. Lang opgebouwde spanningsbogen wisselen af met vrije, grillige motiefjes.
In tenorist Jeroen Van Herzeele vond hij een ideale ‘sparring partner’, een generatiegenoot met wie hij al vaak heeft samengewerkt. Beide blazers weten elkaar feilloos qua toonvorming te vinden. Een andere belangrijke eigenschap van de band is de nadruk op de klankkleur in de ritmesectie. Marek Patrman (Tsjechië) swingt niet onbedaarlijk, maar is vooral expressief door zijn kies gebruik van de verschillende instrumenten van zijn drumset. Manolo Cabras (Sardinië) heeft op zijn bas een mooie brede toon die de stukken een extra pathos meegeeft. Het repertoire, allemaal composities van Ben Sluijs, doet bij momenten sterk aan de muziek van Ornette Coleman denken.